PROROKU MÓJ

Proroku mój.

Proroku mój, dlaczego w gorączce życia i wielkiego przejęcia sprawami wielkimi i tymi małymi, Ty powiedzieć mi musisz, że to i tak wszystko daremne.

Proroku mój, dlaczego, kiedy wszystko już tak piękne i uporządkowane, takie proste i przejrzyste, Ty powiedzieć mi musisz, że to wszystko na chwile.

Czyżbym wszysko co było nie naprawił? Czy zostawiłem po sobie gorycz i żal? Czy jakiś człowiek, gdzieś tam na świecie klnie na mnie, przeklina, upada?
Czyżbym nie dość zrobił, nie dość naprawił, nie wszystko uśmierzył?

Czy ta duża linia i karta biała za wcześnie postawiona?
Czy za wcześnie na niej pierwsze krople atramentu życia padły?

Czy to co wyrzucone z moich myśli na zawsze, będzie powracać?

Nękać...

Dręczyć...

PRZYPOMINAĆ...

Czy muszę być ideałem?